Πάσχα

Έφτασε λοιπόν και φέτος το Πάσχα. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς αλλά ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χαρούμενο κάποιο Πάσχα. Προφανώς και δεν φταίει το ότι είμαι πολύ θρήσκος και επηρεάζομαι από την όλη κατάσταση.
Ούτε καν.
Απλώς δεν ξέρω με πιάνει κάτι κάθε Πάσχα. Ποτέ δεν έχω περάσει καλά. Δηλαδή τις περισσότερες φορές βρισκόμουν στην Καλαμάτα και ήμουνα εγώ η γιαγιά και η μάνα μου. Παράδεισος. Μόνη ευτυχία τα χαρτιά. Είχα μάθει όλα τα παιχνίδια μιλάμε. Καμιά φορά ερχόταν και μια φίλη της μάνας μου που ήταν πολύ πωρωμένη με τα χαρτιά και παίζαμε όλη την ώρα. Γέρος τελείως.
Το άλλο πολύ ενδιαφέρον που έκανα ήταν να παίζω με μια σκούπα. Για ώρες όμως, όχι αστεία. Έκανα τον νίντζα (από μικρός είχα προδιαγραφές ), τον κακοποιό (μπάτσο ούτε στα νιάτα μου δεν προσποιούμουν ) ακόμα και τον Σβαρτσενέγκερ. Ότι να ναι δηλαδή.
Το μόνο Πάσχα που δεν θυμάμαι να είχα πάει στην Καλαμάτα ήταν πέρσι. Το διάβασμα βλέπετε επέβαλε στη μάνα μου να μείνει Αθήνα.
Παίζει να ήταν και το καλύτερο Πάσχα.
Θυμάμαι καθόμουν σπίτι και ξαφνικά ακούω κάτι από έξω.Βγαίνω να δω και τι βλέπω. Τον επιτάφιο, ναι καλά φανταστήκατε. Φοβερό θέαμα.
Καταρχάς πρώτη φορά έβλεπα τόσο κόσμο κάτω από το σπίτι μου. Δεύτερον το θέαμα μου φάνηκε για κάποιο λόγο πάρα πολύ όμορφο.Μου φάνηκε τόσο ωραίο που μάλιστα κατέβηκα και ακολούθησα το πλήθος.Νομίζω πως δεν μίλησα σε κανέναν σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι την εκκλησία, κι όμως ένιωθα κάτι πολύ έντονο να με πλημμυρίζει .
Μετά από αυτό το περιστατικό δεν μου ήρθε καμία διάθεση να πιστέψω στο Χριστό, ή να το ψάξω καν το θέμα. Απλώς νομίζω πως το Πάσχα οι άνθρωποι νιώθουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο και αυτό το αφουγκράζεται ο καθένας μας.
Πια με την κρίση που υπάρχει δεν το συζητώ. Χθες στον επιτάφιο είχε άπειρο κόσμο. Πρώτη φορά.
Δεν ξέρω αν κατέβηκαν από συνήθεια, βαρεμάρα, πίστη ή οτιδήποτε. Σίγουρα ξέρω πάντως πως όλοι είχαν ανάγκη να πιστέψουν πως όλα θα φτιάξουν.
Χριστός, Θεός, Άγιο Πνεύμα μπορεί να υπάρχουν, μπορεί και όχι. Αυτό όμως που σίγουρα υπάρχει είναι η ανάγκη για πίστη σε κάτι ανώτερο.Ο καθένας το έχει βαφτίσει με το δικό του όνομα. Χριστός, Αλλάχ, Βούδας, και πάει λέγοντας.
 Οι θρησκείες δεν υπάρχουν για να δείχνουν στους ανθρώπους πως να ζουν. Υπάρχουν για να δίνουν ελπίδα πως στα δύσκολα, κάτι θα υπάρξει και θα σε σώσει.
Δεν πιστεύω στο ότι υπάρχει κάτι που θα με σώσει όταν θα βρεθώ σε δύσκολη κατάσταση. Πιστεύω όμως πως υπάρχει κάτι ανώτερο. Δεν μπορώ να το ονομάσω.Θεωρώ πως αυτό που υπάρχει ούτε κρίνει τη ζωή που κάνω ούτε τίποτα. Απλά ενεργοποιείται όταν βρεθεί κάποιος σε πολύ δύσκολη κατάσταση.Γιατί νομίζετε πως οι περισσότεροι γιατροί είναι θρήσκοι άλλωστε;
Τέλοσπάντων σκέφτομαι τώρα πως να κλείσω το άρθρο. Να ευχηθώ κάτι για το Πάσχα, να πω κάτι σχετικό με το ανώτερο ων που ανέφερα πως υπάρχει, δεν ξέρω.
Αυτό που νιώθω είναι πως πρέπει να σας ευχηθώ να διατηρήσετε την πίστη σας,σε οτιδήποτε και αν πιστεύετε, γιατί έρχονται δύσκολες μέρες για όλους και οτιδήποτε μας δίνει ελπίδα θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμο...