Χαίρεται! Το ξέρω πάει καιρός, μου λείψατε σας έλειψα, τι να λέμε τώρα, πάμε τώρα σε αυτά που μετράνε. Πέρασε πολύ καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά και πολλά σημαντικά έχουν συμβεί.
Αρχικά λοιπόν μπήκαν οι φασίστες πρώτα στη Βουλή και μετά κάποιοι από αυτούς στη φυλακή.Χέστηκε η φοράδα στα αλώνι, όσο δεν εξαλείφεται ο φασισμός από τη ρίζα του τόσο θα εξαπλώνεται.
Έπειτα τα έχω ξαναβρεί με την πρώην μου και τα πάμε καλύτερα από ποτέ, δεν ξέρω πως έχει συμβεί αυτό, αλλά πραγματικά περνάω πολύ καλά.
Επίσης τον τελευταίο καιρό διαβάζω αρκετά blogs και τυχαία έπεσε το μάτι μου σε ένα μιας τύπισσας πρωτοετής που πέρασε στη σχολή. Είχε πλάκα όσον έλεγε για τη σχολή αλλά μόλις άρχισε να μιλάει για πράγματα που συμβαίνουν στο κόσμο αμέσως το βαρέθηκα το blog.
Νιώθω πως η blogσφαιρα δεν είναι το ίδιο ενδιαφέρον όσο παλιά, παλιά ήταν πιο αληθινή.
Παιδιά μην δίνετε το blog σας σε τρίτους και σε γνωστούς, χαλάει η αυθεντικότητα αυτών που γράφεται.
Πραγματικά έχω πολλούς προβληματισμούς αλλά δεν ξέρω πως να τους αναπτύξω αυτήν τη στιγμή, οπότε θα περιμένω μέχρι να μου έρθει ο τρόπος.
Εννοείται πως έχω και άλλα νέα, αλλά δεν γίνεται να τα γράψω όλα τώρα, έχετε λίγο υπομονή.
Μέχρι τότε, που ελπίζω να είναι σύντομα, χάρηκα που θα έχω την ευκαιρία να ξαναμπαίνω στο blog για να δω μήπως κάποιος άρχισε να κάνει σχόλια, και ας μην κάνει ποτέ κανείς. Μέχρι τότε sayonara, που νομίζω πως λένε οι γιαπωνέζοι.



Πάρτε και ένα τέλειο τραγουδάκι.

Το κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι για το ναζισμό

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά... Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ' αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον... νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ' αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι' αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα 'ναι αργά για ν' αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να 'μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.» - Μάνος Χατζιδάκις

Χωρισμός

Αυτές τις μέρες πέρασα μια κρίση ανωριμότητας. Ξέρετε ήθελα να πάρω τηλέφωνα τα βράδια, στείλω μηνύματα πόσο μου λείπει,μέχρι και mail σκέφτηκα να στείλω. Αλλά ηρέμησα, μου πήρε μια βδομάδα και δύο νύχτες που κυριολεκτικά δεν έκλεισα μάτι(και είχα και αγώνα σήμερα) αλλά ηρέμησα. Και σκέφτηκα μερικά πράγματα.
Οι σχέσεις λοιπόν είναι ένα περίεργο πράγμα. Όταν συμμετέχεις σε μία δεν καταλαβαίνεις πόσο βαθιά φτάνει να σε επηρεάζει ο άλλος. Είναι σχεδόν αναπόφευκτο, ειδικά αν ερωτευτείς. Δεν μπορείς να το ελέγξεις. Απλά κάνεις οτιδήποτε θεωρείς πως πρέπει για να κρατήσεις τη σχέση σου και δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου (αν είσαι σαν και εμένα). Και αυτό έχει δύο καταλήξεις. Είτε θα κάνει και το ίδιο ο άλλος και θα έχετε μια σχέση όσο είστε ερωτευμένοι και μετά θα μαλώσετε, απατήσετε, οτιδήποτε κάνουν οι άνθρωποι σε μικρή ηλικία και καταστρέφουν μια σχέση. Γιατί δεν θα αντέξετε το αίσθημα ότι θα είστε μια ζωή με αυτόν τον άνθρωπο. Βέβαια μετά ξαναγυρνάτε συνήθως σε αυτόν αφού περάσει ένα διάστημα που έχετε κάνει ότι σας έλειπε όσον καιρό είχατε σχέση και χωρίζετε μετά από( μαθηματικά ελεγμένο ) 2 μήνες.
Υπάρχει βέβαια και η ώριμη εκδοχή να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Όταν έχεις χωρίσει γιατί δεν αντέχει κάποιος από τους δύο το αίσθημα να είστε μαζί για πολύ καιρό και νιώθει ότι "χαραμίζεται", πρέπει να είσαι πιο ήρεμος. Ειδικά αν είσαι αυτός που δεν είχε κανένα πρόβλημα με τη σχέση αντίθετα ένιωθες όμορφα σε αυτήν. Φυσικά ποτέ δεν χωρίζεις για αυτόν το λόγο, αλλά αυτός που έχει πρόβλημα αρχίζει να μην αισθάνεται άνετα στη σχέση και να μην κάνει παραχωρήσεις και αρχίζεις και εσύ να είσαι απογοητευμένος από αυτόν τον άνθρωπο και να μην αντέχεις άλλο στη σχέση.
Όταν χωρίζεις λοιπόν φίλε, ενώ είσαι ευχαριστημένος μέσα στη σχέση πρέπει να έχεις πάντα αυτό στο μυαλό σου. Χώρισες γιατί δεν ήσουν ευχαριστημένος από τον άλλον άνθρωπο, μετά όσο και να τον θες αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Ούτε αυτός πρόκειται να αλλάξει, γιατί αν αλλάξει θα πάψεις να τον θες. Οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι. Είναι άσκοπο να τους βλέπεις ως σπασμένα παιχνίδια. Χωρίσατε και τέλος. Δεν υπάρχει γυρισμός στη σχέση γιατί απλά θα καταστραφούν τα ωραία συναισθήματα που είχατε πριν. Αυτά δεν χρειάζεται να χαθούν .
 Το ότι νομίζεις ότι με τον προηγούμενο άνθρωπο ταιριάζατε και ήσασταν καλά είναι λάθος. Αυτός δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι πια. Πρέπει να προχωρήσεις.
Μην γίνεις ένας ακόμα Παντελίδης. Το ξέρεις πολύ καλά δεν μας χρειάζονται άλλοι.
Και όλα αυτά τα γράφω ενώ κοιτάζω το κινητό μου περιμένοντας να λάβω μήνυμα που να με κάνει να τη θέλω πίσω σαν τρελός. Αυτό είναι το μυστικό λοιπόν. Να μην το κοιτάς το κινητό. Ποτέ δεν πρόκειται να σου στείλει όχι γιατί δεν θέλει να είναι μαζί σου, αλλά γιατί δεν το αντέχει. Μερικοί άνθρωποι απλά δεν αντέχουν να είναι μαζί με κάποιον άλλον καιρό. Δεν φταις εσύ, δεν έκανες κάτι λάθος. Απλά έτσι είναι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες. Μπορεί να ήσουν εσύ έτσι. Δεν χρειάζεται να τον κατηγορήσεις,το μόνο που χρειάζεται είναι να προχωρήσεις. Να νιώσεις δυνατός και να προχωρήσεις.
Και πάντα ο έρωτας σε περιμένει στη γωνία. Αρκεί να έχεις τα αετίσια(θέλω να πιστεύω) μάτια σου ανοιχτά.Ο κόσμος είναι γεμάτος ευκαιρίες για να ερωτευτείς. Απλά δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να γνωρίσει άλλους ανθρώπους.Δεν θα σε ερωτευτούν αμέσως ούτε και εσύ αυτούς, αλλά θα υπάρξει και ο ένας άνθρωπος ο οποίος θα σε γοητεύσει και θα τον γοητεύσεις αρκετά για να είστε μαζί. Πάντα θα είναι ο κόσμος σου γεμάτος ευκαιρίες. Να το θυμάσαι.
Και πάντα να θυμάσαι τα καλύτερα για τον άλλον άνθρωπο. Δεν χρειάζεται να τον μειώσεις ή να τον στεναχωρήσεις. Απλά να του εύχεσαι τα καλύτερα.(kidding). Να θέλεις πάντα ο άλλος να είναι καλά. Και αν ποτέ νιώσεις την ανάγκη να είσαι μαζί του πρέπει να είσαι καθαρός από συναισθήματα μίσους και θυμού από την περίοδο του χωρισμού. Άμα σε αγαπάει πραγματικά θα σου το δείξει με έναν τρόπο που θα το καταλάβεις ότι θέλει να είστε μαζί. Οτιδήποτε λιγότερο απλά θα κάνει κακό σε εσένα.Επίσης οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι για να σου δώσουν τα πάντα. Αν επιδιώκεις συνεχώς την προσοχή του άλλου στέλνοντας μηνύματα στο facebook ή στο κινητό(ώρες ώρες εύχομαι να είχα F, αλλά έλα που θα νιώσω ξεφτίλας άμα κάνω τώρα) δεν θα καταφέρεις ποτέ να τον έχεις πραγματικά. Πρέπει μόνος του να καταλάβει ότι σε θέλει. Και να στο δείξει. Γιατί τότε θα είσαι και εσύ έτοιμος να τον δεχτείς, και αυτός να σε έχει. Και μπορεί να γράφω σαν γκόμενα, αλλά έτσι νιώθω. Κατηγορήστε τη μάνα μου που με έκανε ρομαντικό και ευαίσθητο (δεν είμαι και αδερφή, αν και όπως γράφω δεν θα το θεωρούσα παράλογο να με μπερδεύατε).
Και κάτι τελευταίο. Μην ξεχνάς πως και αν χώρισες δεν τελείωσε και ο κόσμος.Να μου έλεγες πως σταματούσα να γράφω στο blog, τότε να το καταλάβω. Αλλά επειδή χώρισες να στεναχωρηθείς χοντρό. Ειδικά τώρα που μπορείς να εκμεταλευτείς εμένα που έχω χωρίσει και σου γράφω ωραία άρθρα χωρισμού. Thank me later...

Και τραγουδάκι ωραίο για να νιώσετε όμορφα.

Music and Lyrics

Λοιπόν πέρα από το γεγονός ότι χαίρομαι πάρα πολύ που όποτε ανοίγω τον υπολογιστή μπαίνω κατευθείαν να κοιτάξω το blog, πόσο μου είχε λείψει αυτό, και το γεγονός ότι άρχισα επιτέλους να πληρώνομαι(thank god), έχω να δηλώσω ότι σήμερα στο Star έχει μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Το Music and Lyrics.
Δεν ξέρω γιατί αλλά λατρεύω τις ταινίες και σειρές που είναι μουσικοχορευτικές. Δηλαδή να φανταστείτε και glee έβλεπα και μου άρεσε (Μέχρι τον δεύτερο κύκλο, μετά έγινε αηδία..)
Τέλος πάντων δεν ήθελα να γράψω πολλά, απλά να ανανεώσω το blog, να δηλώσω ότι μου είχε λείψει και να προτρέψω τους αναγνώστες μου να πάνε να δούνε μια πολλή ωραία ταινία.(Καλά ποιον κοροϊδεύω, το γράφω απλά γιατί χάρηκα, κανείς δεν με διαβάζει...)
Αλλά δεν πειράζει, όταν μετά από χρόνια αυτό το blog γίνει πιο διάσημο και από το Μπραφ τότε θα κοιτάτε αυτές τις αναρτήσεις και θα σκέφτεστε "Γιατί να μην το διάβαζα από τότε".
Οπότε διαβάστε με τώρα για να είστε και μπροστά όταν γίνει μόδα. Άντε μέχρι και εσάς σκέφτομαι...

Σας ανεβάζω και τραγουδάκι από την ταινία για να δείτε πόσο γαμάει...

Stuff

Έτσι όπως έγραψα το τελευταίο κείμενο και με την αίσθηση του ότι ασχολούμαι ξανά με το blog, και ότι ξεχνιέμαι από τη στεναχώρια μου, άνοιξα το πορτοφόλι μου να δω πόσα λεφτά έχω πάνω μου(τίποτα δεν είχα) και κατάλαβα πως το πορτοφόλι μου είναι γεμάτο με πράγματα που αφορούσαν την παλιά μου σχέση. 

Από ένα χαρτάκι που υπολόγιζε τα έξοδα εκδρομής στο Πήλιο,εισιτήρια από κτελ και αποδείξεις από δώρα, μέχρι και χρησιμοποιημένα εισιτήρια που συνήθιζα να της τα δίνω να τα σβήνει. Και μετά κοίταξα το δωμάτιο. Και κατάλαβα πως παντού έχω πράγματα που μου θυμίζουν αναπόφευκτα την προηγούμενη σχέση. Και αναρωτιέμαι, τι κάνει κάποιος αυτά τα πράγματα όταν χωρίζει. Βλέπετε δεν είχα άλλη σχέση, δεν έχω παρόμοιες εμπειρίες. 

Πραγματικά είναι δύσκολο νομίζω να διαχειριστείς αυτές τις καταστάσεις. Τι πρέπει να κάνω; Να τα πετάξω δεν θέλω. Μου θυμίζουν πολύ ωραίες στιγμές. Να μην τους δίνω σημασία δεν μπορώ ειδικά τώρα που σκέφτομαι συνεχώς δεν μπορώ. Αλλά δεν γίνεται να τα αφήσω και ξέμπαρκα, δηλαδή θα έρθει άλλη κοπέλα σπίτι μου και εγώ θα τα έχω εκεί να τα βλέπει; 

Όπως καταλάβατε τα έκρυψα λοιπόν. Δεν ξέρω αν είναι το σωστό. Δηλαδή προβληματίζομαι κιόλας. Γιατί με ενοχλούν τόσο πολύ πράγματα τα οποία μου θυμίζουν πολύ όμορφες στιγμές;

Βέβαια δεν πέταξα τα πουκάμισα και τις μπλούζες που είχα λάβει ως δώρα. Υπερβολικό. Μπορεί να μου τη θυμίζουν αλλά δεν θα χαλάσω και τα λεφτά μου σε καινούργια γκαρνταρόμπα.. Βέβαια το χειρότερο είναι πως ορισμένες φορές νιώθω πως δεν με χωράει το δωμάτιο εξαιτίας των αναμνήσεων. Αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί μία που νιώθω έτσι, μία που κοιτάω τα πράγματα, μια που πέφτω σε κατάθλιψη.

Και δεν το δείχνω και σε κανέναν. Όλοι νομίζουν ότι είμαι καλά. Γι αυτό κλαίγομαι σε εσάς. Γιατί νιώθω πως κανείς άλλος δεν με καταλαβαίνει. 

Γι αυτό λοιπόν, πάντα να χωρίζετε φιλικά με τον άλλον. Ποτέ να μην κάνετε πράγματα που μπορεί να πληγώσουν ανθρώπους που νοιαζόσασταν κάποτε. Είναι πολύ άσχημο να καταστρέφονται τα ωραία αισθήματα...Τώρα που το σκέφτομαι ελπίζω η πρώην μου να έχει ξεχάσει πως έχω blog. Καλά εδώ το είχα ξεχάσει εγώ...

Υ.Γ. Τα ξενοδοχεία για σεξ είναι και φθηνά και σου παρέχουν προφυλακτικά για τις ώρες που θα περάσεις εκεί. Θα χρησιμοποιώ αυτά μέχρι να μετακομίσω από το σπίτι που μένω με τη μάνα μου. Δεν θα ξέρει και τι παίζει στα προσωπικά μου και θα γλιτώνω το πρήξιμο...

 

Υ.Γ2. Τελικά τα έβαλα σε ένα συρτάρι. Όμορφες οι αναμνήσεις, δεν χρειάζεται να πετιούνται...

Υ.Γ3. Το τραγούδι που ακολουθεί θα σας κάνει να καταλάβετε για το πόσο χάλια είναι τα πράγματα...

Έλα πείτε την αλήθεια. Σας άρεσε και εσάς λιγάκι...

Απομόνωση στους φασίστες ΤΏΡΑ..

Το ότι μπήκαν οι φασίστες στη Βουλή το περίμενα. Το ότι πήραν τέτοιο ποσοστό πάλι λογικό μου φάνηκε. Πιο λογικό από το ποσοστό της Ν.Δ. Το φίδι του φασισμού η Ελλάδα το έχει αναθρέψει πολλά χρόνια τώρα. Από τη συμπεριφορά στα σχολεία, μέχρι τις χουλιγκάνικες διαφορές μεταξύ των ελληνικών ομάδων. 

Κοίταζα γύρω μου στο λεωφορείο και ήξερα πως τουλάχιστον 4-5 άνθρωποι ψήφισαν Χ.Α. και δεν τους κακολογούσα. Δεν ήξεραν. Ήταν καταπιεσμένοι στο σχολείο. Τους δέρναν Αλβανοί. Τους έκλεψαν Πακιστανοί, κάτι ρε παιδί μου τους οδήγησε να θεωρούν τους ξένους απειλή και τους Έλληνες θείο δώρο. Δεν θα πω ψέμματα, ακόμα και ένας φίλος μου, όχι γνωστός μου, τα πίστευε αυτά. Μέχρι σήμερα τους δικαιολογούσα. 

Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά. Πια για εμένα όποιος ψηφίζει, στηρίζει, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο τους φασίστες πρέπει να διώχνεται από τους άλλους. Να απομονώνεται από την κοινωνία. Δεν γίνεται άλλο αυτό.Πια όποιος τους ψηφίζει είναι ο εχθρός μας. Τώρα θεωρούν απειλή τους αλλοδαπούς. Σε λίγο θα θεωρούν απειλή τους αριστερούς και τέλος οποιονδήποτε δεν τους υποστηρίζει. Οδηγούμαστε με ακρίβεια στη χούντα.

Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να δράσουμε. Δεν χρειάζεται βία για να τους αντιμετωπίσεις. Απλά βάλτους στο περιθώριο. Κάνε τους να νιώσουν σαν αυτούς που σκοτώνουν. Η χειρότερη τιμωρία. 

Δεν πρέπει να φοβίζει κανέναν η Χ.Α. Είναι ένας στρατός με 500 το πολύ 700 άτομα. Σε όλη την Ελλάδα. Δεν πρέπει να φοβίζουν κανέναν. 

Απλά απέκτησαν θράσος γιατί είδαν πως έχουν πέραση. Απέκτησαν θράσος γιατί πίστεψαν πως μπορούν να μας κυβερνήσουν. Από το "εγέρθητι" (που δείχνει α μη τι άλλο την αμορφωσιά τους ) στο σημερινό ξυλοδαρμό. 

Πια δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Όποιος τους ψηφίσει πρέπει να καταδικαστεί από τους υπολοίπους στην απομόνωση. Ή στο συγχρωτισμό με ομοϊδεάτες του. Κάτι χειρότερο δηλαδή. 

Αφήστε τους μόνους τους. Αργά ή γρήγορα θα πεθάνουν όλοι. Όλο και κάποιος μετανάστης θα τους δολοφονήσει ενώ πάνε να τον σκοτώσουν....

Ορίστε και το σχετικό βίντεο, για να φανεί η αντρίλα του "κύριου"(?) Κασιδιάρη...

Υ.Γ. Η κ. Κανέλλη με τη στάση της έδειξε πολλά περισσότερα αρχίδια από το φασιστοειδή.

Υ.Γ1. Αν τη γλυτώσει ο Κασιδιάρης και δεν μπει φυλακή, θα φανεί πόσο διεφθαρμένο είναι το όλο σύστημά μας...

Το μήνυμα του κ.Παπαγεωργίου σε όλους μας....

Πριν από μια βδομάδα βγήκε η ανακοίνωση από το υπουργείο "Πολιτισμού" και Τουρισμού για τις επιχορηγήσεις του ελεύθερου θεάτρου. Εντύπωση προκάλεσε η στάση του κ.Παπαγεωργίου ιδιοκτήτη του θεάτρου "Στοά" ο οποίος με ανοικτή επιστολή αρνήθηκε την επιχορήγηση για το θέατρό του θεωρώντας ότι δεν αντιπροσωπεύει τις ανάγκες και την προσφορά του. 

Αυτή του η στάση θεωρήθηκε από το ευρύ κοινό ως προσβλητική "καθώς δεν αντιλαμβάνεται τα προβλήματα της εποχής και το μόνο που τον νοιάζει είναι πως να φάει περισσότερα λεφτά". 

Νομίζω όμως ότι τα έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί ισχύουν για τους πολιτικούς, όχι για τους ανθρώπους της τέχνης.Δεν είναι οι άνθρωποι της τέχνης που έχουν πλουτίσει από τις κρατικές επιχορηγήσεις και τις μίζες, οι πολιτικοί είναι. Αυτή η τραγική γενίκευση πως όλοι συμπεριφέρονται σαν τους πολιτικούς είναι ακόμα χειρότερη και από την συνειδητοποίηση του πόσο άχρηστοι είναι οι πολιτικοί μας...

 Επιπρόσθετα το επιχείρημα να λειτουργεί το θέατρο μόνο του, και αν δεν έχει κέρδος τότε ας κλείνει, αποτελεί μία τραγική απλούστευση της κατάστασης και της τέχνης. Δηλαδή η τέχνη είναι μια επιχείρηση, που αν δεν έχει κέρδη κλείνει; Δεν προσφέρει τίποτα άλλο; Μόνο αυτό που "πουλάει" έχει λόγο ύπαρξης;

Έτσι όπως πορευόμαστε θα καταλήξουμε να έχουμε 5-10 θέατρα στα οποία θα παίζουν οι όμορφες και όμορφοι ατάλαντοι που όμως έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό, καθώς οι μούρες τους προβάλλονται συνεχώς στην τηλεόραση. Ακόμα δηλαδή και στο θέατρο θα βάλουμε την τηλεόραση, αν δεν έχει μπει ήδη.

Κάτι τέτοιες καταστάσεις είναι που έφεραν την Ελλάδα ως εδώ. Τέτοιες συμπεριφορές σε παρόμοιες καταστάσεις. Η κοινωνική κατακραυγή πάνω σε έναν άνθρωπο που απαιτεί να πάρει περισσότερα λεφτά, όχι για να τα βάλει στη τσέπη του, αλλά για να προσφέρει κι άλλο έργο στο κοινό.

Καταλήγοντας, οι εποχές που ζούμε είναι πράγματι δύσκολες και κάθε οικονομική βοήθεια είναι ωφέλιμη. Ωστόσο δεν γίνεται να τα ισοπεδώνουμε όλα στο βωμό του χρήματος, επειδή έχουμε ανάγκη τα λεφτά δεν χρειάζεται να δεχόμαστε λιγότερα από αυτά που αξίζουμε. Αυτό είναι το μήνυμα της συμπεριφοράς του κυρίου Παπαγεωργίου και πιστεύω πως όλοι θα πρέπει να το ενστερνιστούμε...